बाप आणि मुलगी : न बोललेलं नातं

बाप आणि मुलगी : न बोललेलं नातं

बाप आणि मुलीचं नातं म्हणजे अबोल भावनांची एक अतूट गाठ. बापाच्या आयुष्यात मुलगी हा त्याचा जीव आणि श्वास असतो. तिला मात्र बाप हा तिच्या आयुष्याचा आधारस्तंभ, तिचं बळ वाटतं. मात्र हे नातं कधीच शब्दांत व्यक्त होत नाही. ते कृतीतून, नजरेतून आणि अबोल संवादातून उलगडतं.

मुलगी जेव्हा वडिलांच्या घरी येते, तेव्हा ती नेहमीच हक्काने वावरते. तिचं हसणं, खेळणं, वडिलांशी गप्पा मारणं यामध्ये ती स्वतःला जगातील सर्वात सुरक्षित ठिकाणी समजते. संसारात कितीही गुंतली असली तरी बापाचं घर तिच्यासाठी आश्रयस्थान असतं. कोणत्याही परिस्थितीत ती ठामपणे सांगते, "हे माझ्या बापाचं घर आहे," आणि या शब्दांत तिच्या मनाचा अभिमान झळकतो.

मात्र या घराचा खरा आधारस्तंभ म्हणजे तिचे वडील. ज्या दिवशी बाप या जगाचा निरोप घेतो, त्या दिवशी मुलीच्या आयुष्यात एक मोठी पोकळी निर्माण होते. ती जेव्हा पुन्हा वडिलांच्या घरी येते, तेव्हा ती आपल्या अश्रूंनी त्या घराच्या शून्यतेची जाणीव करून देते. ती इतक्या जोराने रडते की नातेवाईकांना लगेच समजतं, "मुलगी आली आहे." त्या अश्रूंच्या मागे तिच्या दुःखाबरोबरच तिचा आधार गमावल्याची तीव्र वेदनाही दडलेली असते.

वडिलांच्या निधनानंतर मुलीच्या वागण्यात मोठा बदल जाणवतो. जिथे ती आधी हक्काने वावरायची, तिथे आता तिला पाहुण्यासारखं वाटू लागतं. भावाच्या आणि वहिनीच्या घरी राहणं, जाणं – सगळं तिच्यासाठी कमी शब्दांत पार पाडलं जातं. कारण तिला हे चांगलंच माहीत असतं की वडिलांशिवाय तिच्या हक्काचं काहीच शिल्लक राहिलेलं नाही.

पण वडिलांच्या जाण्यानंतरही त्यांच्या आठवणी मुलीच्या मनाला बळ देत राहतात. बाप नेहमीच मुलीचा आधार असतो, हे तो तिला कधी सांगत नाही; मात्र प्रत्येक संकटाच्या वेळी तो तिच्यासोबत असतो. मुलगीही हे कधी व्यक्त करत नाही, पण तिच्या प्रत्येक यशामागे तिच्या वडिलांचं न बोललेलं मार्गदर्शन आणि प्रेरणा असते.

बाप आणि मुलीचं नातं समुद्रापेक्षा खोल आणि आकाशापेक्षा विशाल असतं. त्यात शब्द नसले तरी भावना मात्र मनाच्या तळापर्यंत पोहोचतात. वडिलांचं अस्तित्व मुलीला खंबीर करतं, आणि त्यांच्या जाण्यानंतर त्यांच्या आठवणींवर आधार ठेवून ती आयुष्य पुढे नेत राहते.

मुलगी बापासाठी तिचा जीव असते, पण बाप ते कधीही बोलत नाही. मुलीसाठी बाप तिचं अवघं आयुष्य असतो, पण तीही कधी उघडपणे व्यक्त करत नाही. या अबोल परंतु न संपणाऱ्या प्रेमामुळेच बाप-मुलीचं नातं जगण्याचं खरं प्रतीक ठरतं.

हे नातं केवळ जिवंतपणातच नव्हे, तर आठवणींच्या रूपातही अजरामर असतं.

© शब्दांकन:दीपक पवार(संपादक) खान्देश माझा